Rongo

Zondag was mijn laatste dag in Butere. Er hadden aardig wat mensen belooft om nog even langs en komen. Uiteindelijk kwamen er wel wat mensen, maar ook een aantal lieten het toch afweten. Ik denk omdat het al om 1 uur 's middags regende. Met de mensen die wel langs kwamen was het gezellig! 's avonds ging ik nog even samen met Collins naar de Ughalli machine. Collins wilde dat ik meel voor porige (een soort papje dat ze hier in de ochtend eten) mee zou nemen naar Nederland. Dit papje moet ook worden fijn gemaald door die machine. Het papje word gemaakt van casawa, sojabonen en mais. Dit werd door de machine fijn gemaald tot wit poeder. Dit witte poeder moet je dan al roerend aan de kook brengen en je papje is klaar. Deze keer had ik mijn camera wel bij dus heb ik de schoonheid van deze machine is even vast kunnen leggen. Ik heb Collins wel even uitgelegd dat ik niet van plan ben om 3 kilo meel mee te nemen naar Nederland en dat ik er dus heerlijk van ga genieten in Nairobi. Toen we thuis kwamen en Ughalli gingen koken hoorde we ineens een raar geluid uit het schapenhok. Een van de schapen was zwanger, dus we gingen er vanuit dat er een bevalling aan de gang was. Toen we de sleutels van het schapenhok en een zaklamp hadden gevonden bleek er een lammetje te zijn geboren. Mr. Aluanga had tegen mij gezegd, die word nog geboren voordat jij vertrek.. Nou hij was dus net op tijd!

Maandagmorgen vertrokken we om 6 uur. Eigenlijk was het plan dat we de eerste matatu van 5:30 zouden pakken. Maar mama Grace voelde zich nog steeds niet helemaal lekker, dus zij wilde even naar The Aha Khan in Kisumu. Omdat we nu toch allebei naar Kisumu moesten vroegen we Obara (Taxiboy) of hij ons naar Kisumu kon brengen. Dit was natuurlijk geen probleem. Omdat we nu met een taxi naar Kisumu gingen konden we een uurtje later vertrekken. In Kisumu ging Nick een matatu voor ons zoeken en onderhandelen over de prijs. Het was lastiger dan verwacht. De politie voert sinds vorige week strenge controles uit op matatu's s rond Kisumu. Er zijn nu dus veel matatu's die dit traject boycotten. Vooral om in Kisumu te komen blijkt een probleem te zijn, dus het was maar goed dat Obara ons naar Kisumu had gebracht. Anders had het goed gekund dat we pas heel laat of helemaal niet meer waren gearriveerd. Toen we eenmaal een matatu hadden werd er afscheid genomen en konden we vertrekken. Nick had voor ons een plaatsje voorin geregeld dus gelukkig zaten we niet twee en half uur opgevouwen achterin. Maar zaten we aardig comfortabel voorin. De matatu reed aardig goed door en uiteindelijk waren we rond half 11 in het centrum van Kisii. Hier stond Lissa al op ons te wachten. Ik vond Kisii geen leuke stad, ik ben er maar even geweest maar mensen waren agressief in de manier van benaderen enja weet niet, iets aan de manier hoe de mensen daar liepen beviel me gewoon niet. De beveiligingsagent van de supermarkt regelde een taxi voor ons. Beveiligingsagenten zijn trouwens wel iets anders dan in Nederland. Het is hier heel normaal dat er voor een supermarkt twee of drie personen staan met grote machine geweren. Toen we eenmaal in de taxi zaten ging het best snel, we hadden een aardige taxichauffeur. Tijdens de taxirit kreeg ik een smsje dat iemand geld had gestort op mijn MPESA. Dat is een betaalsysteem via jou mobiele telefoon dat hier in Kenia heel veel gebruikt wordt! Ik heb mijn MPESA alleen nooit geactiveerd en kende heel die gast die dat geld had gestuurd ook niet.. We lieten onze taxichauffeur die meneer even bellen dat hij zijn geld even terug moest boeken. Daarna vertelde de taxichauffeur en later julius ook dat dit een soort van criminaliteit is die hier veel word gebruikt. Die man had waarschijnlijk het smsje van MPESA precies gekopieerd en had dus helemaal geen geld gestuurd. Maar stel in had wel geld op mijn MPESA had ik misschien het geld zelf "teruggestuurd". Dan denk ik dus dat ik zijn geld terug stuur terwijl ik eigenlijk mijn eigen geld stuur. Zo misleiden ze hier dus mensen! Toen wij in Rongo waren belde ik Nick even hoe zijn terugreis ging. Toen vertelde hij dat het redelijk ging, maar uiteindelijk belde ik hem om 8 uur 's avonds en toen was hij dus net thuis! Het was echt een drama geweest om in Kisumu te komen en vanuit Kisumu reed er ook maar een matatu naar Butere. Hij had geluk dat hij een plaatsje had kunnen bemachtigen in deze ene matatu. Anders had hij waarschijnlijk echt een groot probleem gehad met thuis komen. Maar nu was die gelukkig, na een veel te lange terugreis, wel veilig thuis gekomen!
Maandagmiddag gingen Lissa en ik Juliette helpen met haar spelletjes middag op school. Juliette had een koffer vol met spelletjes meegenomen en nu doet zij elke middag met een andere klas een spelletjes middag. Omdat er veel groepjes zijn en Juliette het meestal met een andere leraar moet regelen konden ze wel wat extra handen gebruiken. Dus gingen wij lekker spelletjes spelen. Het blijft echt leuk om te zien hoe erg die kindjes genieten met het spelen van zulke spelletjes.
Toen we op school klaar waren gingen we nog even Soda drinken op een terrasje. Het dorpje waar Juliette, Lissa en Julius verblijven is heel anders dan Butere. In Rongo zijn de meeste wegen geasfalteerd, zijn er meedere barretjes, een kleine supermarkt en een werkend elektriciteitsnetwerk.

Dinsdagmorgen na ons ontbijt gingen Lissa en ik langs bij de priester. Zoals we al verwachten kregen we hier veel te eten, eigenlijk was ons ontbijt niet nodig geweest. Bij de priester thuis stond de tafel vol met boterham, ei, bananen en mandazi's. Lissa en ik hebben met moeite wat dingen weggewerkt. Er was alleen geen boter voor op het brood. De priester was dat dus, zonder dat wij het doorhadden, even boter gaan kopen.. Nu had hij speciaal voor ons die boter gehaald, dus zat er niks anders op dan nog een boterham met ei te eten. Voorlopig zouden Lissa en ik geen honger hebben! Nadat we een uurtje over de verschillen tussen Nederland en Kenia, hun duidelijk hadden gemaakt dat Polen niet op Nederland lijkt en over het geloof hadden gepraat gingen Lissa en ik naar een dovenschool. In Rongo is een Nationale dovenschool. Degene die eerder mijn verslagen hebben gelezen en ook wat dingen hebben onthouden weten dat je goed moet scoren om op een nationale school te komen. Op deze school zitten dus kinderen, die ondanks hun handicap, erg goed presteren! Het was een mooie grote school Ik vond het erg leuk om deze school te bezoeken en te zien hoe ze hier lesgeven. Kinderen die op deze school zitten komen uit verschillende delen van Kenia, Tanzania en Oeganda. Op de school zitten zowel wezen als kinderen die nog wel ouders hebben. Na het bezoek gingen we ergens in Rongo lunchen en daarna weer meehelpen met de spelletjes middag. Ik heb de Keniaanse Guus Geluk gevonden. Er was daar een jongetje die tijdens ganzenbord allen maar zes gooide. Echt bizarr, maar ik weet wel dat ik hem als die ouder is meeneem naar het casino!
Na de spelletjes middag gingen we terug naar huis. Julius was ondertussen ook weer thuisgekomen uit Nairobi. 's avonds gingen we bij Edwina (Juuls' Keniaanse moeder), Wendy (hun huishoudhulp) en Juliette eten. Als je in Kenia bij iemand thuis gaat eten is er altijd niet normaal veel te eten. Er was keuze uit vis, kip, ughalli, drie verschillende soorten groenten, ananas, chapati, popcorn en het zou goed kunnen dat ik nu nog dingen vergeet. Je moet dus zorgen dat je met een lege maag daarheen gaat, want ze verwachten dat je alles proeft en dat betekent dus veel eten! Het eten was lekker en het was een gezellig avond.

Woensdag gingen Juliette, Julius, Lissa, Jefferson (een Keniaanse student) en ik naar Ruma National park. We vertrokken om 9 uur 's morgens zodat we op tijd in het park zouden zijn, want daarna wilde we nog naar Homabay. Homabay is een stad aan het Victoria Lake en daar zouden we gaan lunchen. Fred onze chauffeur werkte bij een hotel in Homabay en daar zouden we ook gaan lunchen. Rond een uurtje of elf waren we bij de eerste poort. Hier vertelde een van de rangers dat de paden bij deze poort door de regen volledig in modder waren veranderd en dat het dus eigenlijk onmogelijk was om ver het park in te komen. Hij adviseerde ons om naar een andere poort te gaan. teleurstelling 1. Deze poort werd via de radio medegedeeld dat wij er aan kwamen. Het was uiteindelijk 12 uur toen we bij die andere poort aankwamen, we moesten namelijk echt een heel stuk rijden. Onderweg zat er ook nog een tankwagen vast dus het duurde even voordat wij een manier hadden gevonden hoe wij om die tankwagen heen konden. Teleurstelling 2. Bij deze poort zei de ranger niets, we betaalden en gingen naar binnen. We hadden alleen nog maar een aantal antilopen gezien en het pad veranderen in een grote modder plas. Hier zouden wij, ook Freds' SUV met 4weel-drive, nooit doorheen komen. Dus moesten we omdraaien en terug naar de uitgang gaan. Via dit pad was het namelijk ook onmogelijk om diep het park in te komen. Teleurstelling 3. Toen we terug kwamen bij de ingang vroeger we de ranger waarom hij ons niet had gewaarschuwd dat we hier ook niet ver het park in konden? Want, dit slaat natuurlijk nergens op.. We waren misschien 500 meter het park in geweest. Julius vroeg of er nog een andere ingang was. De ranger zei dat er 8 km verder op een andere ingang was, dit was dus een 8 km lang hobbelig zandpad.. Dus weer een half uur rijden! Julius waarschuwde de ranger dat als we bij deze ingang ook niet ver het park in konden we ons geld terug wilden. De ranger zei dat dit niet mogelijk was en dus wilden Julius het nummer van zijn baas hebben. De baas werd gebeld en het probleem werd uitgelegd. Ook de baas werkte niet echt mee en toen vroeg Julius of hij haar naam mocht hebben. De mevrouw aan telefoon raakte helemaal in stres en vroeg zich af waar deze Nederlandse man haar zou gaan rapporteren? Ze was ineens geen baas meer, maar was alleen maar een secretaresse. Dit zou niet opschieten, we besloten eerst die andere ingang te gaan proberen. Mocht dat ook nergens heengaan zouden we altijd nog stennis kunnen maken. Nadat we drie kwartier hadden gereden waren we nog steeds geen ingang tegengekomen. We belden de ranger dus even om te vragen waar die ongeveer zat. De ranger vertelde dat er een auto op weg was om ons te helpen. Wij draaide om en reden de auto tegemoet. Na paar minuten kwamen we een auto van Kenyan wildLife Service tegen. Het stennis maken van Julius had dus toch gewerkt. We moesten de auto van de wildlife Service volgens en deze bracht ons naar een ingang die was bedoeld voor de parkwachters. Wij mochten door deze ingang naar binnen en hadden nu eindelijk hoop dat we wat dieren zouden zien! Het pad van de parkwachters was stukken beter. Na een paar honderd meter kwamen we een groep antilopen tegen en nog een stukje verder stonden een tiental giraffen. Dat was echt heel vet om te zien, gewoon 10 meter van je auto vandaan staan wilde giraffen! Toen we nog een kilometer verder reden konden we weer niet verder. We besloten om te draaien, nog een kwartiertje de giraffen te bekijken en dan gewoon naar Homabay te rijden. Uiteindelijk waren we hartstikke te vrede, de mensen van de wildlife servie hadden erg veel moeite voor ons gedaan en hadden uiteindelijk ook nog wat dieren gezien!
Homabay ligt ongeveer op anderhalf uur reiden van Ruma National Park. Het is een hobbelige zand weg van 51KM. Niet echt heel prettig dus. Gelukkig was het uitzicht nog steeds prachtig en viel er dus genoeg te bekijken. Het hotel waar Fred werkte was echt prachtig, het ligt direct aan het Victoria Lake en we zaten midden op een grasveld te lunchen. Echt prachtig! Het was allemaal wel een beetje vertraagd. Volgens het originele plan zouden we rond een uurtje of 2 gaan lunchen bij het hotel, uiteindelijk werd het 6 uur. Maar dat mocht de pret niet bederven!
Toen we rond uurtje of 9 thuis kwamen ging ik snel mijn koffer in pakken, want om 8 uur 's morgens moest ik al bij het bus station zijn.

Donderdagmorgen ging ik met Transline clasic naar Nairobi. Die bus vertrekt dagelijks vanuit het westen naar Nairobi. Ze hadden gezegd dat ik om 8 uur op het station moest zijn. Dan zou de bus om half 9 vertrekken. Omdat dat alles en iedereen hier toch altijd te laat is besloten we om 8 uur vanuit huis te vertrekken. Wonderbazelijk genoeg vertrok de bus
tien minuten te vroeg. Dit leek een goed begin van de reis. Alleen moesten we in Kisii weer overstappen naar een andere bus. Voordat die bus weer vertrok waren we weer een uur verder. De gewonnen tijd waren we dus weer dubbel en dwars kwijt.
Tijdens zo'n busreis valt er genoeg te bekijken. Het landschap blijft prachtig om te zien en het is ook heerlijk om mensen te bekijken. Je hebt bijvoorbeeld de Masai stam in Kenia. Mensen denken vaak dat deze stam nog echt leeft zoals ze honderden jaren geleden ook leefden. Op veel vlakken is dit ook wel waar, maar ook deze stam gaat mee met de moderne technologie. Het is niet raar als er ineens een Masai krijger in traditionele kleding voorbij komt gecrost op zijn motor of heel druk bezig is met zijn telefoon, prachtig!
Ook gooien mensen ook zonder pardon alles uit die bus. Lege flesjes drinken, hele plastikzakken en snoeppapiertjes vliegen continue het raam uit.
Ik heb ook een baviaan zien lopen langs de weg, nee ik heb het niet over een of ander persoon, echt zo'n aap! Gewoon langs de weg!
Oftewel, meer dan genoeg te zien tijdens soort bus tripje door Kenia!
Uiteindelijk was ik rond half drie in Nairobi, viel me nog best mee. Toen ik aan de mevrouw langs mij vroeg hoeveel minuten het nog was naar het station zei zij; "een aantal minuten". Ik belde Donga dus dat ik er elk moment kon zijn.. Toen kwamen we natuurlijk binnen 3 minuten vast te zitten in het verkeer in Nairobi. Gelukkig zijn ze hier gewend om veel te wachten, zo Donga ook. Die mevrouw zei wel dat het nog een paar minuten was, maar ook als het verkeer wel had doorgereden was het alsnog minimaal een kwartier geweest. Had je natuurlijk kunnen verwachten Tom!
Rond kwart over drie was ik de bus uit en konden Donga en ik naar huis. Hij was niet met de auto want waar het busstation zit is het echt een ramp om te parkeren. We gingen dus met de bus naar huis, gelukkig stond het verkeer vast richting de stad en was het geen probleem om de stad uit te rijden. We waren rond uurtje of 4 thuis en besloten meteen kaartjes te gaan halen voor de voetbal wedstrijd van morgen. Morgen speelt Kenia een wedstrijd tegen Malawi voor kwalificatie voor het WK. Omdat er nog steeds geen stroom was in de South B gingen we even naar Donga zijn nieuwe winkel. Hij opent een dezer dagen een nieuwe winkel die op loop afstand is van zijn huis. De winkel in het centrum houd hij ook gewoon, maar hij wilden er ook eentje hebben dicht bij huis. Zijn winkel in het centrum is trouwens maar op 100 meter afstand van de plaats waar maandag die bomaanslag was.. Nadat hij zijn winkel had laten zien was de stroom nog steeds niet terug, dus besloten we maar een barretje in te duiken. Een koud pilsje had ik wel verdient naar twee en halve maand!

Het is wel weer lekker om weer in een stad te zitten, ik ga zo meteen maar eens DOUCHE en even naar het centrum. Een pizza eten ofzo! Ik ben trouwens blij dat de douche werkt. Twee weken geleden was het leiding water namelijk in contact gekomen met het riool water. Niet heel fris dus.. Gelukkig is dat ondertussen allemaal weer gerepareerd en kan ik dus weer genieten van een normale douche, heeeeerlijk!

TOM