dag 27, 28 en 29

Vrijdag was het goedenvrijdag, de school was dicht maar er waren wel ballgames. Eigenlijk was ik van plan daar heen te gaan, maar toen vertelde mama Grace dat padre had
gebeld. De moeder van padre heeft een broer en die zou getrouwd zijn met een Nederlandse vrouw. padre zou mij rond een uurtje of 2 ophalen en vervolgens meenemen naar die vrouw. Ik had de stille hoop dat ik lekker een middagje Nederlands kon gaan babbelen.. Maar 2 uur werd half 4 en de Nederlandse nationaliteit is niet dezelfde als de Engelse! Maaaar, dat mocht de pret niet bederven. Het was een gezellige middag. Het was een aardige mevrouw en was leuk om mee te kletsen! Hun huis stond echt op
een enorm stuk grond.. Dat helemaal van boven aan de heuvel tot aan "de rivier" beneden liep.. Een minuscuul stroompje zou ik het eerder noemen. Toen we aankwamen bij het huis zei de echtgenoot van de mevrouw (Padre's oom) dat ze beneden bij "de rivier" aan het bidden waren.. Nadat we ongeveer een kilometer gelopen hadden kwamen we bij "de rivier" aan. Daar zat die mevrouw samen met een andere mevrouw blijkbaar dus al de hele dag te bidden.. De mensen waren erg gelovig, maar het is niet zo dat die mevrouw hele dagen zit te bidden hoor.. Ze hadden de hele dag naar zitten bidden, omdat het goedenvrijdag was!


Gisteren was ik naar Kisumu geweest, maar niet voor de lol.. Ik voelde mezelf al 2 dagen niet helemaal lekker en toen ik dat aangaf aan mama Grace zei ze dat de symptomen die ik uitlegde vaak het begin van Malaria zijn.. DUSSSSS, was het beter om dat meteen even te laten testen.. Nou zijn er hier in de buurt ook wel genoeg ziekenhuizen, maar die zijn niet altijd 100% betrouwbaar. Dus dan kun je beter even 2 uur reizen! We gingen naar The Aga Khan Hospital in Kisumu, dit is een privé kliniek en erg betrouwbaar. Ze hebben een vestiging in Mombasa, Nairobi en Kisumu en als Mama Grace of Mr. Aluanga zich niet lekker voelen gaan ze eigenlijk altijd naar een van deze klinieken. Maar voor zo'n privé kliniek betaal je wel echt veel meer.. Om even het verschil aan te geven, mama Grace was van de week haar verzekeringspasje kwijt en dan kun je niet naar de kliniek toe (ik als contant betalende Mzungu natuurlijk wel..) Omdat ze toch liever naar die kliniek ging heeft ze een paar dagen naar dat pasje lopen zoeken, uiteindelijk niet kunnen vinden.. Maar ze begon zich steeds zieker te voelen en omdat malaria ook een ernstig ziektebeeld kan krijgen besloot ze toch maar een test te
laten afleggen in Momias. Nou moest mama Grace voor deze test 50 Ksh afrekenen, terwijl ik in The Aga Khan een rekening van 2100 Ksh moest betalen.. Om maar even het verschil aan te geven.. Maarja, in zo'n land als Kenia kun je beter wat meer betalen en zeker zijn dat alles veilig gaat dan het risico nemen dat je een gebruikte naald krijgt! OHJAA, voor ik het vergeet.. de uitslag van mijn test; ik had gelukkig geen Malaria en al mijn bloedwaarden waren ook normaal! Ik voel me nu eigenlijk ook al wel weer een stuk beter, alleen nog beetje vermoeid.. Maar ben wel blij dat ik het voor de zekerheid toch even heb laten testen!
Over The Aga Khan, echt een stereotype privé kliniek.. Precies zoals ik het me van te voren had voorgesteld.. Je komt aanrijden en ziet op de parkeerplaats allemaal
dikke SUV's staan, rondom de parkeer plaats en keurig aangelegde tuin met grote palmbomen. Het gebouw zelf is een royaal wit pand, met een mooie fontein die uit de muur komt gestroomd. Binnen in is alles sterhielwit met witte NEP marmeren tegens.. HEEEL CLICHÉ!
In het ziekenhuis duurde het allemaal trouwens echt heel lang (gelukkig werd er Engelse Premier Leage uitgezonden in de wachtkamer). Normaal gaat het daar veel sneller
zei mama Grace. Maar de zaterdag naar goedenvrijdag word hier echt als een feestdag gevierd. Dus er waren veel minder dokters dan normaal. Omdat het allemaal zo lang
duurde was de laatste matatu al richting Butere vertrokken.. Gelukkig was er nog een of andere schakelende stuiterbal die richting Momias ging, dan zouden we onderweg
ergens uitstappen en vanaf daar een ander voertuig kunnen pakken. We besloten dat maar te toen! De schakelende stuiterbal was echt alles behalve relax.. Het is hier al
heel onhandig als je moet schakelen in een voertuig en helemaal als de vering niet werkt zoals het hoort! De reden waarom bijna iedereen hier een automaat heeft is omdat er echt belachelijk veel drempels zijn in dit land.. En niet van die drempels als wij in Nederland hebben, waar je 10km per uur moet afremmen en er dan gewoon goed overheen hobbelt.. NEEE, hier kun je er echt alleen met een snelheid tussen de 5 en 10 km per uur overheen. Maakt echt niet uit op wat voor weg je zit, ze zitten ook op de snelwegen.. Dus dan rij je bijvoorbeeld 80 km per uur en moet je elke kilometer weer afremmen tot 10, echt een idioot wie dat bedacht heeft! En dan trouwens
nog maar te zwijgen over alle gaten die er in het asfalt zitten, als er al asfalt ligt... Maarja, uiteindelijk kwamen we gelukkig veilig aan op het punt waar we uit zouden stappen. Uiteindelijk hebben we onszelf weer in een toyota probox gepropt die ons thuis afzetten!


Vandaag heb ik een lekker rustig dagje, beetje liggen lezen en heb ook even met skype aan hier over het terrein gelopen. Zodat ze thuis ook even konden zien hoe alles hier er eigenlijk uit ziet! Nu onweert en regent het hier al weer..

Mama Grace vertelde trouwens net nog een verhaaal.. Er was hier blijkbaar een mevrouw in het dorp die heel arm was, haar man was al een tijdje overleden en haar enige kind was al lang geleden uit beeld verdwenen.. Mama Grace had een huisje voor haar laten bouwen, zodat ze in ieder geval een fatsoenlijke slaapplaats had. Maar overdag was ze nog steeds altijd aan het bedelen op straat! Iedereen kende die mevrouw hier ook in het dorp, misschien was ze ook wel een beetje de dorpsgek! Nou is het hier dus heel gewoon dat hele arme mensen/gezinnen naar alle begrafenissen in de buurt gaan, dit doen ze omdat hier altijd gratis eten is.. Klinkt natuurlijk heel raaar, maar hier wordt dat geaccepteerd.. Nou was die mevrouw dus op een begrafenis, waarschijnlijk voor het eten en is daar overleden.. Niet echt een leuk verhaal, maar nu heeft mama Grace iemand geld gegeven en die is nu een begrafenis aan het regelen. Er word een grafkist gekocht en gezorgd dat er eten is voor de mensen die langskomen. Krijgt die mevrouw toch nog een mooi afscheid.. Anders zou ze namelijk, omdat ze geen familie heeft, gewoon in de grond worden gestopt.. Dan is zo'n fatsoenlijk afscheid toch wel veel beter!

Er is trouwens weer geen stroom! De stroom is donderdag terug gekomen, hebben er vrijdag van mogen genieten. Maar sinds Zaterdag morgen vonden ze het blijkbaar weer genoeg geweest!